Partners in Parenting (P&P) is een orthopedagogische vorm van pleegzorg waarbij ons Observatie- en behandelingscentrum (OBC) een netwerk opzet waar de jongere centraal staat. Vanuit een multidisciplinair team wordt er gewerkt rond de verbinding tussen alle betrokken partijen (ouder/P&P-ouder/voorziening/kind). In dit artikel proberen we zoveel mogelijk van deze partijen zelf aan het woord te laten over wat P&P voor hen betekent.

“Hoe complex de rugzak en context ook is, elk kind heeft recht op de warmte van een gezin.“ Aan het woord zijn Hilde en Ellen, twee van de vier trekkers van P&P binnen OLO-Rotonde. “Door verschillende omstandigheden kunnen jongeren niet altijd terugkeren naar huis. Voor deze kinderen gaan we op zoek naar een extra partner, naast de ouders en de leefgroep, om de zorg mee te helpen dragen: een P&P-ouder.“

Het project is een samenwerking met Pleegzorg Antwerpen. “Een zeer fijne en intense samenwerking. Het omvat voornamelijk infoavonden organiseren, samen gezinnen screenen, het traject dragen en opvolgen,...Een hele boterham (lacht)“.

Begeleiding voor alle partijen is van cruciaal belang in het hele proces, voornamelijk bij de opstartfase. Het gaat om maatwerk waarbij het tempo van elke partij steeds gerespecteerd wordt. “We starten bij een P&P-traject steeds met twee P&P-begeleiders: eentje voor de ouders en eentje voor de P&P-ouder(s). We begeleiden de ouders in hun nieuwe rol waarbij de focus ligt op rouwverwerking. We bekijken verder ook welke rol zij nog wél kunnen opnemen. Voor de P&P-ouder(s) ligt de focus dan weer vooral op ‘Wie is dit kind?‘, ‘Waar blinkt het kind in uit?‘ en ‘Hoe begeleiden we het kind met de complexiteit van zijn rugzak?‘“

P&P-ouders W. en P. en C. en S. getuigen over hoe het P&P-ouderschap hun leven ingerold is. In de getuigenis gebruiken we fictieve namen ‘Thomas‘ en ‘Lien‘ voor de kinderen.

W&P: “P&P-ouderschap werd aan ons voorgesteld door het OBC waar Thomas op dat ogenblik verbleef. Dit was de ideale manier om de adoptieouders te ontlasten.”

C&S: “Een ander traject binnen OLO-Rotonde liep ten einde en P&P bracht zo de oplossing om er toch te blijven staan voor onze pleegdochter, Lien.”

Hoe vaak zien jullie je P&P-kind?

W&P: “Thomas is dagelijks bij ons, op één weekend per maand na want dan verblijft hij bij zijn adoptie-ouders.”

C&S: “Alle dagen, want ze woont momenteel fulltime bij ons.”

Mogen we spreken van een verrijking in jullie leven?

W&P: “Ja, we hebben echt een enorm goede familiale band met Thomas. Logischerwijs haal je er dan ook echt heel veel voldoening uit. Wanneer hij het goed doet op school voel je een enorme fierheid. Ook als je merkt dat hij rustiger en volwassener omgaat met situaties.“

C&S: “Je beseft hoe goed wij het hebben in vergelijking met anderen. De begeleiding die je krijgt van OLO-Rotonde en Pleegzorg maken ook dat je kan blijven groeien in jouw rol. Ze zoeken echt mee naar oplossingen en antwoorden bij problemen.“

Het heeft wel een impact op je leven.

W&P: “Ja, de voldoening is enorm maar wij zijn een kinderloos koppel. Het is dan ook een hele aanpassing om ineens een puber in huis te hebben. De vrijheden van vroeger hebben we nu veel minder. De juiste balans vinden om ook zelf wat tijd te hebben, is zeker wel een uitdaging.”

C&S: “Wij hebben ons ook moeten aanpassen. Er zijn bijvoorbeeld wel wat overlegmomenten waar tijd voor vrijgemaakt moet worden. Er liggen zeker uitdagingen.”

Uitdagingen... kan je daar nog een voorbeeld van geven?

W&P: “Wij zijn van nature uit stipt en plichtsbewuste mensen. Dit ook Thomas bijbrengen, is een uitdaging. Ook de relatie met de adoptieouders verloopt niet altijd vlot. Er ontstaan af en toe wel conflicten waarbij de dankbaarheid zoek is. Dit terwijl we ze net willen ontlasten.”

C&S: “Voor ons is de uitdaging vooral om Lien onze waarden en normen bij te brengen, maar ook de noden van onze biologische kinderen niet uit het oog te verliezen.”

Wat is er, volgens jullie, essentieel om een goede P&P-ouder te zijn?

W&P: “Het is erg belangrijk om een open blik en een positieve ingesteldheid te hebben. Je moet steeds het standpunt van het kind voor ogen houden en proberen niet te reageren vanuit emotie of onmacht. Je moet zeker ook openstaan voor alle waardevolle tips die de begeleiding aanreikt.”

C&S: “Het vertrouwen in de P&P-begeleiders is inderdaad essentieel. Daarnaast is een portie geduld een deugd en moet je vooral goed kunnen luisteren.”

Zou je het P&P-ouderschap aanraden?

W&P: “Als je een kind een nieuwe start wil geven en kan laten uitkijken naar een betere toekomst, is er niets beters. Het gevoel dat je krijgt wanneer je écht iets kan betekenen voor een kind geeft een enorme voldoening.”.

C. en S., jullie wilden graag nog iets kwijt over P&P in het algemeen?

C&S: “Je hebt het gevoel er niet alleen voor te staan. Het is letterlijk een gedragen verantwoordelijkheid. P&P zorgt voor een betere zorg voor Lien. De expertise van het P&P-team is echt van onschatbare waarde. We kunnen steeds gebruik maken van de omkadering die de verschillende diensten aanbieden, denk aan psychiaters, therapeuten en eventuele studiebegeleiding. Onze P&P-begeleider is daar een ideale en cruciale tussenpersoon voor!”

Tot slot brengen we nog een getuigenis van een jongetje, Aaron. Hij doorloopt sinds enkele maanden een P&P-traject. Zowel de naam van het jongetje als van de P&P-ouder zijn fictieve namen.

“Ik ben Aaron, een jongen van 12 jaar. Ik verblijf sinds drie jaar in een leefgroep van het OBC. Tijdens de weekends komt mijn mama voor enkele uren op bezoek. Sinds kort mag ik één zaterdag per maand naar huis. Als er geen school is, ben ik dus bijna altijd in de leefgroep. Sinds de grote vakantie hebben de begeleiders mij in contact gebracht met een P&P-ouder. Dat mocht van mijn ouders.

Ik vond het in het begin heel spannend, maar ik voelde me wel vrij snel op mijn gemak. De eerste bezoekjes waren kort, steeds maar enkele uurtjes. Dan gingen we vaak wandelen in het bos en aten we een broodje.

Nu ga ik mee naar het huis van Bea. Één keer per maand mag ik er ook blijven slapen. Voorlopig is dat genoeg voor mij.

Ik geniet wel van de uitstapjes (soms mag ik zelf kiezen) naar de rommelmarkt of een autoshow. Sommige uitstapjes doen we ook met de leefgroep, maar bij Bea ben ik alleen en dat is ook wel eens fijn. Het zijn ook fijne verhalen die ik kan vertellen aan mijn ouders.”